Δείτε τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά μας

Γκούχου, γκούχου, αψού και γείτσες. Δεν ακούμε και τίποτε άλλο αυτές τις μέρες, ακούμε, όχι πείτε.



Κυρίως όταν έχεις παιδί ή έχεις φίλους με παιδιά, ξέρεις ότι τις περισσότερες μέρες απουσιάζουν από το σχολείο εξαιτίας ασθενείας.



Και καλά κάνουν και απουσιάζουν, λέω εγώ. Όχι ότι επιθυμώ τα παιδάκια να είναι άρρωστα (τα αγαπώ), ούτε οι μανούλες να παιδεύονται και να αγωνιούν.



Απλά, θεωρώ βασικό, βασικότατο όταν το παιδί σου αρρωστήσει:

Να μην το στείλεις στο σχολείο.

Δουλεύεις; Πάρε άδεια. Βρες μια λύση να μείνεις κοντά στο παιδί σου. Ή τουλάχιστον άφησε μαζί του έναν αξιόπιστο άνθρωπο που θα το φροντίσει.



Την επόμενη μέρα, μην το στέλνεις στο σχολείο. (επαναλαμβάνομαι για να δώσω έμφαση, το κατάλαβες, έτσι;) Τι ήταν αυτό που πέρασε σε μια μέρα; (εκτός κι αν είχε διαγώνισμα Μαθηματικών…)



Και πότε να το στείλω, θα αναρωτηθείς. Δες τι λένε οι ειδικοί, αναλόγως το τι είχε ο μικρός ασθενής:



– Ίωση με πυρετό: Θα διαρκέσει 2-5 μέρες ενώ θα πρέπει να περάσει ακόμα μια μέρα απύρετο.



– Γρίπη με πυρετό, πονόλαιμο, βήχα, αδυναμία: Από τη στιγμή που θα του πέσει ο πυρετός, πρέπει να περάσουν 2 24ωρα, αν και μπορεί να διαρκέσει και βδομάδα.



– Γαστρεντερίτιδα: Τα συμπτώματα πρέπει να εξαφανιστούν και το παιδί να νιώσει και πάλι δυνατό.

– Αμυγδαλίτιδα: Μόλις πέσει ο πυρετός και πάρει αντιβίωση για τουλάχιστον 2 μέρες.



Α, εδώ θα αφήσω και κάτι τελευταίο: Πάρε (ξανά) τηλέφωνο τον παιδίατρο. Εκείνος πάντα ξέρει καλύτερα από εμάς.



Πηγή: allyou.gr

7 Λόγοι Που Η Πόρτα Στις Δημόσιες Τουαλέτες Δεν Φτάνει Μέχρι Το Πάτωμα!

Σίγουρα οι δημόσιες τουαλέτες δεν είναι και το ιδανικό μέρος για να βρίσκεσαι. Ωστόσο, σε μια ώρα… ανάγκης, σε σώζουν. Αυτό που ίσως να έχεις αναρωτηθεί κι εσύ είναι… γιατί η πόρτα στις δημόσιες τουαλέτες δεν φτάνει μέχρι το πάτωμα; Γιατί υπάρχει αυτό το μεγάλο κενό από κάτω;


Όλα έχουν μια εξήγηση και τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ακόμη κι αν μιλάμε για μια πόρτα! Γιατί η πόρτα στις δημόσιες τουαλέτες δεν φτάνει μέχρι το πάτωμα; Η απάντηση δεν είναι “για να σε ντροπιάσει”, αλλά υπάρχουν 7 διαφορετικοί λόγοι που ίσως δεν είχες σκεφτεί.

Γιατί η πόρτα στις δημόσιες τουαλέτες δεν φτάνει μέχρι το πάτωμα;
Καθαριότητα
πόρτα στις δημόσιες τουαλέτες

Λόγω της μεγάλης ζήτησης και της ανάγκης να καθαρίζονται αρκετές φορές την ημέρα, αυτή η πόρτα βολεύει. Γιατί έτσι, οι υπάλληλοι μπορούν πιο εύκολα να την καθαρίσουν χωρίς να ανοίξουν την πόρτα και να μπουν σε κάθε μια τουαλέτα ξεχωριστά.

Ατυχήματα
Αν μια πόρτα είναι τελείως κλειστή και κλειδωμένη, αν κάποιος λιποθυμήσει ή αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα υγείας, θα περάσει αρκετή ώρα για να το καταλάβει κάποιος.

Αλλά με αυτό το κενό στην πόρτα, μπορείς εύκολα να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά και να βοηθήσεις χωρίς καν να ανοίξεις την πόρτα.

Ανάρμοστη συμπεριφορά
πόρτα στις δημόσιες τουαλέτες

Η έλλειψη ιδιωτικότητας στις δημόσιες τουαλέτες επίσης, εμποδίζει τους ανθρώπους από το να κάνουν πράγματα δημόσια που δεν θα έπρεπε να κάνουν! Ή τουλάχιστον θα το σκεφτούν διπλά.

Τιμή
Η κατασκευή αυτή είναι πιο φθηνή. Κι αυτό συμβαίνει αν σκεφτείς πως η κατασκευή μιας πόρτας που υπάρχει σε ένα διαμέρισμα και φτάνει μέχρι το πάτωμα, απαιτεί ακριβέστερο σχεδιασμό και χρήση διαφόρων υλικών.

Εξαερισμός
Σε μια τελείως κλειστή τουαλέτα είναι πιο δύσκολο να απομακρυνθούν οι δυσάρεστες μυρωδιές. Ωστόσο, με αυτό το κενό ο αέρας κάνει τον κύκλο του και οι δυσάρεστες μυρωδιές εξαφανίζονται πιο γρήγορα.

Διαθεσιμότητα

Αντί διαρκώς να χτυπάς πόρτες και να σου φωνάζουν “άλλος”, μπορείς πολύ απλά να δεις αν μια τουαλέτα είναι κατειλημμένη. Τουλάχιστον, τις περισσότερες φορές.

Ουρά
Όταν η πόρτα δεν είναι τελείως κλειστή και βλέπεις πως υπάρχει ουρά που σε περιμένει να τελειώσεις…. τότε αγχώνεσαι. Αγχώνεσαι, κάνεις πιο γρήγορα και δεν δημιουργούνται ουρές.

Διχάζει το facebook η άνεργη που ξυπνάει από τις 4 για να φτιάξει καφέ στον άντρα της

Θύελλα αντιδράσεων έχει προκληθεί στο Facebook με αφορμή την ανάρτηση μίας άνεργης μητέρας από το Μπρίσμπαν της Αυστραλίας.

Η Brooke Smith, μητέρα τεσσάρων μικρών παιδιών, αποκάλυψε κάνοντας δημοσίευση σε ομάδα στο Facebook με όνομα "Μαμάδες που μαγειρεύουν, Καθαρίζουν και Τακτοποιούν" ότι η καθημερινή της ρουτίνα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ξύπνημα λίγο μετά τις 4 το πρωί για να φτιάξει καφέ στον άντρα της.

"Δεν θα πέσω ποτέ για ύπνο εάν δεν ετοιμάσω το φαγητό και τα ρούχα του άντρα και των παιδιών μου για την επόμενη ημέρα. Φροντίζω πάντα το σπίτι να είναι καθαρό, τα πιάτα πλυμένα και το πλυντήριο έτοιμο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι θα πέφτω για ύπνο το βράδυ στις 9 και άλλες φορές κατά τα μεσάνυχτα. Σηκώνομαι κάθε μέρα, όμως, πολύ νωρίς, στις 4:30 το πρωί, για να φτιάξω πρωινό και καφέ στον σύζυγό μου, αλλά και για να έχω χρόνο να πιω και εγώ έναν ζεστό καφέ και να φτιάξω τα μαλλιά μου".

"Χρειάζομαι λίγη ειρήνη, ησυχία και άσκηση, για να αντιμετωπίσω τη μέρα μου. Μια ευτυχισμένη μαμά ισοδυναμεί με ένα ευτυχισμένο νοικοκυριό. Κάνε τις δουλειές σου, ακόμη και όταν δεν έχεις διάθεση, και έτσι θα είσαι χαρούμενη και για την επόμενη μέρα", αναφέρει ακόμα η Brooke.

Εκατοντάδες ήταν οι χρήστες που έσπευσαν να σχολιάσουν τη δημοσίευση γράφοντας ότι θα έπρεπε να μοιράζεται τις δουλειές με τον άντρα της.

Ανάμεσα στις απαντήσεις ένα σχόλιο, αναφέρει: "Η μαμά μου έκανε το ίδιο για τον μπαμπά μου. Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε το 1929 και η μαμά μου το 1931. Σήμερα έχουμε 2020. Ο σύζυγός μου πλένει τα ρούχα του. Τα παιδιά μου φτιάχνουν το πρωινό τους".

Η ίδια η Brooke απάντησε στα σχόλια γράφοντας ότι "αυτό λειτουργεί για εμάς". Ενώ ακόμα παραχώρησε συνέντευξη στην Courier Mail, όπου εξήγησε: "Νομίζω ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες, που υποθέτουν ότι ζω έναν τρόπο ζωής από τη δεκαετία του 1950, και δεν πρέπει. Δεν κανακεύω τον άντρα μου. Νομίζω απλά ότι όταν κάποιος εργάζεται σκληρά στον ήλιο όλη την ημέρα, είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω. Δεν πρέπει να έρχεται στο σπίτι και να μαγειρεύει ή να καθαρίζει".

Το κόλπο με το κερί στο ψυγείο που λίγοι γνωρίζουν

Τα κεριά δημιουργούν άλλη ατμόσφαιρα στο σπίτι, ειδικά αν είναι αρωματικά. Αυτό, βέβαια, που συμβαίνει είναι ότι δεν κρατάνε όσο θα θέλαμε.

Ανάλογα με το μέγεθός τους, κάποια κεριά καίγονται ακόμη και μέσα σε λίγες ώρες. Θα πρέπει, λοιπόν, να τα φυλάμε, λοιπόν, πάντα σε δροσερά, ξηρά μέρη, μακριά από τον ήλιο ή πηγές θερμότητας, όπως φούρνο ή λάμπες.

Λίγοι, όμως, ξέρουν το κόλπο με το ψυγείο. Όσο περίεργο και να σου φαίνεται βάλε τα κεριά στο ψυγείο για 1-2 ωρίτσες πριν τα χρησιμοποιήσεις. Με αυτό τον τρόπο, θα καούν πιο αργά άρα θα κρατήσουν και περισσότερο. Φρόντισε μόνο να τα τυλίξεις σε αλουμινόχαρτο για να μην επηρεάσει η υγρασία το φιτίλι. Αυτός ο τρόπος ενδείκνυται για περιπτώσεις που προετοιμάζεστε για συγκεκριμένα βραδινά καλέσματα και θέλετε να στολίσετε το τραπέζι με κηροπήγια.

“ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕΣ ΤΑ ΡΑΣΑ”: ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ «ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ» ΠΟΥ ΚΑΘΗΛΩΝΕΙ

Πριν από είκοσι χρόνια νέος τότε διάκονος στην εκκλησία, γνώρισα και βίωσα τη σκληρή πλευρά των ανθρώπων της.

Γνώρισα ανθρώπους κρυμμένους μέσα στο ράσο ο κάθε ένας για τον δικό του λόγο. Κάποιοι κρύβονταν για οικονομικά οφέλη. Κάποιοι κρύβονταν πίσω από την εκπλήρωση των παθών τους.

Άλλοι καταπίεζαν τον εαυτό τους μέσα σε ένα γάμο και μια ιερατική οικογένεια. Άλλοι γιατί έπρεπε να κρύψουν τις συνεννοήσεις τους με τον Επίσκοπο.

Το μυαλό μου στα είκοσι μου χρόνια δούλευε παρορμητικά και όλα αυτά πολλές φορές με έφεραν αντιμέτωπο με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Πόνεσα πολύ που τα όνειρα μου γκρεμίστηκαν λες και είχα αρχίσει να τα χτίζω στην άμμο.
Γύρισα απο Μητρόπολη σε Μητρόπολη και απο μοναστήρι σε μοναστήρι και έκει στο διάβα μου η ώρα δεν άργησε να έρθει.
Η έυκολη λύση ήρθε αμέσως στο μυάλο μου και έγινε πράξη.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΕΒΓΑΛΑ ΤΑ ΡΑΣΑ…

Ο γολγοθάς άρχισε απο εκεί και πέρα.
Εναντιώθηκα σε όλους και σε όλα και μίλησα δημόσια με προσωπικό κόστος.
Βγήκα ευθαρσώς και είπα όλα όσα έζησα.

Δεν φοβήθηκα, δεν ντράπηκα, δεν δίστασα.
Και αυτό τράβηξε όσο διαρκούν αυτά τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που αναλογούν στον καθένα μας.
Όμως ακόμα και εκείνη την στιγμή ο Θεός ήταν μέσα μου. Ο Θεός ήταν πάντα υπαρκτός για εμένα.

Ποτέ δεν μου έφτεξε σε κάτι απο όλα αυτά που με ενόχλησαν.
Και ένα χέρι με άρπαξε απο εκεί που έπεφτα και με σήκωσε και με πήρε πάλι πίσω και με κράτησε γέρα.
Με κράτησε και με δίδαξε.
Με άφησε μόνο απο όλους και απο όλα.
Απο γονείς, απο αδέρφια, απο φίλους.

Με άφησε στο δρόμο χωρίς σπίτι, χωρίς ζεστασιά και χωρίς φαγητό.
Με άφησε όμως τόσο μέχρι την στιγμή που για κάθε τι απο όλα αυτά μου φανέρωνε ότι υπήρχε.
Ναι αγαπητέ μου, υπήρχε σε όλα.

Και ακριβώς επειδή υπήρχε φρόντισα να Τον δω και να Τον ακολουθήσω και τώρα είμαι εδώ είκοσι χρόνια μετά.
Είμαι εδώ που ξεκίνησα.
Είμαι εδώ που αγάπησα.

Είμαι εδώ που κλήθηκα.
Είμαι εδώ που ανήκω.
ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ!!!

Και Εκείνος απλά δεν με άφησε…
Στο εύχομαι απο καρδιάς…

+ ο Αθηνών Παρθένιος
Του Πατρώου Ορθοδόξου Εορτολογίου

Θρήνος-Νεκρή η 24χρονη Γιολάντα Τσώνη

Θρήνος επικρατεί, τις τελευταίες ώρες, στο χωριό Δύστος του Δήμου Κύμης – Αλιβερίου από τον θάνατο της 24χρονης, η οποία, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, έπασχε από νευρική ανορεξία…

Η άτυχη Γιολάντα Τσώνη άφησε την τελευταία της πνοή σε νοσοκομείο των Αθηνών και η κηδεία της έγινε χθες στο Δύστο.

Ένα ακόμη νεαρό κορίτσι που παρασύρθηκε απο την μόδα της εποχής… και δυστυχώς δεν τα κατάφερε…

Κουράγιο και δύναμη στους γονείς της!

Το μυστήριο όσων γεννήθηκαν έως το 1985

Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες θα καταλάβετε…

«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή, περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να…μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstation, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..

Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!

Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας « ; ) : D : P ».

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…»!

Πηγή: dokari.gr