«Στο τέλος μάλλον θα καταλάβει ότι το μόνο του αλεξίπτωτο είναι ένας συμβιβασμός, όσο επώδυνος και αν εμφανίζεται» - Τι αναφέρει επιστολή στη στήλη.
Από πολύ σημαντικό πρόσωπο τα «Παιχνίδια Εξουσίας» έλαβαν μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή, η οποία και αναφέρεται στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
«Στο τέλος μάλλον θα καταλάβει ότι το μόνο του αλεξίπτωτο είναι ένας συμβιβασμός, όσο επώδυνος και αν εμφανίζεται: Ο διαμοιρασμός της εξουσίας του και της επανόδου του στο σίγουρο λιμάνι της παλαιάς ΝΔ που τον ανέθρεψε και τον ανέδειξε, άσχετα αν αυτός της συμπεριφέρθηκε ως πολιτικός και κομματικός «επιβήτορας». Το ποιος μπορεί να είναι ο συμμέτοχος σε αυτό το διαμοιρασμό μάλλον γίνεται ολοένα και πιο ορατός, σχεδόν δια γυμνού οφθαλμού», αναφέρει μεταξύ άλλων η επιστολή, την οποία και η στήλη δημοσιεύει αυτούσια:
«Έχει λεχθεί -μάλλον από τον Λαμαρτίνο- ότι η ιστορία διδάσκει τα πάντα. Στην ιστορία ας προσθέσουμε και τη μυθολογία. Έχει και αυτή κόκκους ιστορικής αλήθειας στο βάθος της. Ας θυμηθούμε λοιπόν τον μύθο των «κολασμένων», των οποίων το μαρτύριο δεν είχε τέλος. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Σίσσυφος, ο Τάνταλος, ο Ιξίων κ.ά.
Μήπως πρέπει να προστεθεί σήμερα, φυσικά τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Και γιατί άραγε; Να λοιπόν ένα «μυθολογικό» σενάριο:
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο «Μωυσής» κατά τους πολλούς και διαχρονικούς κόλακές του, έφτιαξε με πολλά μέσα και καλοπληρωμένους επικοινωνιολόγους μια σκάλα αφόρητης και αγιάτρευτης αλαζονείας, όπως άλλωστε ταιριάζει στον χαρακτήρα του αφότου ήταν νέος. Από το Κολλέγιο, όπως λένε παντού οι συμμαθητές του, όταν δεν ήταν διατεθειμένος να χάνει από κανένα, ακόμη και στο μπάσκετ.
Ανέβηκε στην κορυφή με τις εκλογές του 2023, όταν η ΝΔ πήρε ποσοστό «υψηλού πυρετού» κοντά στο 41%. Και θεώρησε ότι εκεί ήταν ασφαλής και επρόκειτο να μείνει για πάντα. Κατά τον Σαίξπηρ, δεν του έλειπε τίποτα για να είναι θεός παρά μόνο η αιωνιότητα. Τότε, στο απόγειο της αλαζονείας του, θεώρησε ότι η σκάλα ανόδου του ήταν πια περιττή και την έριξε κατά γης, θορώντας από το στερέωμά του τους υπηκόους του με συγκατάβαση.
Τώρα που αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να κατέβει, και μάλιστα επειγόντως γιατί από «Μωυσής» έχει γίνει «Ραμσής», βλέπει από κάτω του το χάος και τον διατρέχει ένα πρωτόγνωρο ρίγος. Δεν το έχει ξανανιώσει, ούτε ήταν ποτέ προετοιμασμένος γι’ αυτό.
Όσοι τον ξέρουν, ιδίως όταν χάνει την ψυχραιμία του και λειτουργεί πρόχειρα και σπασμωδικά, λένε ότι ψάχνει απεγνωσμένα για ένα αλεξίπτωτο και για ένα διάδρομο ομαλής προσγείωσης. Όμως τέτοιο αλεξίπτωτο δεν μπορεί να βρει με ανθρωποθυσίες για τα Τέμπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Θα ήταν και μάταιο και καταστροφικό τόσο για τον ίδιο όσο και για την υπόσταση της ΝΔ που τώρα παραπαίει και άρχισαν ήδη τα εσωκομματικά προβλήματα.
Στο τέλος μάλλον θα καταλάβει ότι το μόνο του αλεξίπτωτο είναι ένας συμβιβασμός, όσο επώδυνος και αν εμφανίζεται: Ο διαμοιρασμός της εξουσίας του και της επανόδου του στο σίγουρο λιμάνι της παλαιάς ΝΔ που τον ανέθρεψε και τον ανέδειξε, άσχετα αν αυτός της συμπεριφέρθηκε ως πολιτικός και κομματικός «επιβήτορας». Το ποιος μπορεί να είναι ο συμμέτοχος σε αυτό το διαμοιρασμό μάλλον γίνεται ολοένα και πιο ορατός, σχεδόν δια γυμνού οφθαλμού.
Για τον Κυριάκο είναι πολύ δύσκολο. Για έναν Μητσοτάκη όμως είναι και αυτό μια κάποια λύση, ιδίως με τη λογική «και έχει ο θεός». Και για να θυμηθούμε την αθάνατη Μελίνα στο «Ποτέ την Κυριακή», ύστερα θα πάνε όλοι στην ακρογιαλιά, έστω και αν αυτή θα έχει γεμίσει από σαπισμένα πολιτικά φύκια».