Όσα διαδραματίστηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο Μάνδρας, αποτελούν δυστυχώς αντανάκλαση όσων συμβαίνουν καθημερινά σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Γράφει ο Αλέξανδρος Σόμογλου.
Το σημερινό κείμενο είναι ένας καθρέφτης! Και δεν είναι καθόλου παραμορφωτικός. Είναι ένας κυνικός καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας! Μιας κοινωνίας που δεν σέβεται πλέον ούτε αξίες, ούτε ιδεώδη, ούτε νόμους, ούτε κανόνες, ούτε καν ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν.
Δεν ξέρω, πόσοι από εσάς είδατε τις θλιβερές εικόνες από το Δημοτικό Συμβούλιο της Μάνδρας. Δεκάδες οικογένειες θρηνούν ακόμη το χαμό δικών τους ανθρώπων, και κάποιοι πολιτικάντηδες (σ.σ. και πιστέψτε με, η αυτοδιοίκηση στη χώρα μας είναι γεμάτη από τέτοιους, το βιώνω πλέον καθημερινά στο πετσί μου) επέλεξαν να πλακωθούν πάνω από τα πτώματα που άφησαν πίσω τους οι καταστροφικές πλημμύρες.
Αντί να συζητάμε όλοι μας πως θα λάβουμε τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα για να μην χάνονται πλέον σ’ αυτή τη χώρα ανθρώπινες ζωές σε μια καταιγίδα, βριζόμαστε, ρίχνουμε ευθύνες στον απέναντι, καταφεύγουμε σε κατάρες, πλακωνόμαστε, ρίχνουμε μπουνιές.
Και το κάνουμε πλέον για τα πάντα, όχι μόνο για την τραγωδία που χτύπησε τη Δυτική Αττική.
Θα επαναλάβω κάτι για πολλοστή φορά, κι ας ξέρω ότι ενοχλώ, κι ας ξέρω ότι ο μέσος νεοέλληνας δεν ανέχεται να του… δείχνουν τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Η κρίση που βιώνει η χώρα μας είναι πρωτίστως κοινωνική και εν συνεχεία οικονομική. Το σπάσιμο της… φούσκας μιας πλασματικής οικονομίας που μας έκανε όλους να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα άντεχε η τσέπη μας, έβγαλε στην επιφάνεια το χειρότερο μας εαυτό.
Μας έκανε να μισούμε περισσότερο, και να θαυμάζουμε λιγότερο. Μας έκανε να αμφισβητούμε περισσότερο και να παραδεχόμαστε λιγότερο. Μας έκανε καχύποπτους με τα πάντα.
Μην έχετε καμία απαίτηση από τους πολιτικούς να αλλάξουν την πορεία της χώρας προς την αυτοκαταστροφή. Δεν τους καίγεται καρφάκι…
Η χώρα θα σωθεί, μόνο αν υπάρξει σκληρή αυτοκριτική στα σπλάχνα της κοινωνίας της. Απ’ όλους μας. Μόνο αν θυμηθούμε ξανά τι θα πει σεβασμός και μόνο αν αρχίσουμε να σεβόμαστε περισσότερο τον διπλανό μας (με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του) έχουμε μια μικρή ελπίδα να δούμε φως στο βάθος του σκοτεινού τούνελ που έχουμε μπει. Για να συμβεί αυτό, όμως, πρέπει όλοι μας να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Όσο περισσότερη ώρα γίνεται…
Υ.Γ. Όχι, δεν έχω όρεξη να μιλήσω για μπάλα σήμερα. Άλλωστε όσα συμβαίνουν και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αποτελούν προέκταση, όσων διαδραματίζονται καθημερινά στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Και, δυστυχώς, για την παντελή έλλειψη σεβασμού σε πρόσωπα, θεσμούς, νόμους, ανθρώπινη αξιοπρέπεια οι δημοσιογράφοι φέρουμε τεράστια ευθύνη. Γιατί όχι μόνο δε σεβόμαστε τους πολίτες στους οποίους απευθυνόμαστε, αλλά τις περισσότερες φορές υποτιμούμε και τη νοημοσύνη τους…
sdna.gr
| Σας άρεσε; Πατήστε... |
|---|
loading...